jueves, 21 de febrero de 2013

Sintiendo caminos

Yo voy sintiendo caminos, de los muchos que hay por recorrer, de los que pienso visitar. A pesar que la mayoría no conoceré, porque gracias a Dios tantos caminos tiene este mundo. Yo voy sintiendo caminos, los vivo, los sufro, los disfruto y los guardo en mi memoria. De todos guardo panorámicas que visitan mis sueños más tarde, cuando la preocupación del día ya no existe.
Yo voy sintiendo mis caminos, los buenos y los no buenos, siempre palpando la tierra, amándola, oliéndola cuando el rocío la moja por las noches. Yo voy cantándoles a mis caminos, mientras avanzo y avanzo caminando o corriendo, trotando o arrastrándome. Y voy soñando mi vida y sueño tu vida y la sueño juntos, y sueño ambos caminos.
Voy sintiendo el camino y siento las piedras que aparecen en todos los momentos, imposible saber cuando aparecerán pero lo importante es que lo hacen para saltarlas, correrlas o tropezarnos con ellas. Siento la brisa de cada camino que siempre es distinta, una de la otra y por eso aunque no tenga mis ojos puedo saber en que camino estoy. Me descalzo, a veces, para transitar mi camino, como un peregrino yendo a la vida. Descalzo camino por caminos procurando hacerlo por donde nadie camino antes. Yo ando descubriendo caminos porque solo así se puede vivir. Siempre se puede encontrar un nuevo camino, cada mañana mientras se asoma el sol uno puede decidir emprender un camino que casi nunca sabemos a donde nos lleva. ¡Qué difícil se nos hace dar el primer paso! Pero qué lindo es caminar y caminar, sin objetivo, solo a donde las manos del arquitecto del universo nos quieran llevar. Voy llevando caminos con la gente que conozco en cada parada de mi vida. Voy cantando caminos con acordes y melodías que aprendí en cada lesión de mi vida, y ya me imagino las melodías que vendrán.

martes, 19 de febrero de 2013

Jueves por la noche.

Me abrazas, me besas, me atrapas, me controlas, me celas, me derribas, me arruinas, me cebas, me amas. Me destruyes, me rompes, me acurrucas, me acomodas, me gritas, me trituras, me miras, me amas. Me hablas, me dibujas, me atacas, me corres, me haces, me quieres, me piensas, me aplastas, me matas,  me amas. Me sueñas, me acomodas, me cantas, me tocas, me entras, me pintas, me tratas, y me amas.
Me corrompes, me dices, me diseñas, me derrites, me cortas, me giras, me cambias, me llamas, me atornillas, me amas. Me construyes, me abombas, me tientas, me peleas, me usas, me arrancas, me entierras y me amas.

lunes, 18 de febrero de 2013

Lo que será, será

Nada volverá a ser como antes.
Nadie volverá a ser como antes.
Nada brillará como antes.
Nadie sonreirá como antes.
Nada se escuchará como antes.
Nadie gritará como antes.
Nada tendrá el mismo color que antes.
Nadie nos mirará como antes.
Nada será fácil como antes.
Nadie hará las cosas fáciles como antes.
Nada será cómodo como antes.
Nadie te buscará como antes.
Nada será perfecto como antes.
Nadie dará como tú antes.
Nada se acomodará como antes.
Nadie tendrá la misma luz que antes.

Lo que era, fue.
Y lo que es, será.

Las cosas no tienen fin, tampoco tienen retorno.
Los caminos se abren y a veces no vuelven a encontrarse.
El fin justifica los medios yo eso ya lo entendí.
El dolor justifica el dolor, eso todavía no.

Mirarnos a la cara y ser nuevas personas.
Caminar nuevos caminos,
olvidarnos de todo.
Aprender a caminar
aprender la felicidad. 

sábado, 16 de febrero de 2013

Cansancio

Estoy cansado de todo.
Sin respuestas que lo puedan justificar.
Se siente el cansancio en la angustia,
y yo estoy muy angustiado.
Recluido en mi ser,
cansado de estar,
sin poder comprender
el dolor sin volar.

Porque cansa la gente,
con problemas y alegrías.
Cansa las caras iguales,
cansa buscarte y no encontrarte.

Cansan las mentiras y el qué dirán,
Cansan las opiniones y cansan los favores.
Cansa el simple caminar de los días
Y cansa la palabra cansar.

Cansa éste verano eterno,
y cansa cantar a las estrellas,
las mismas que dibujas en tu cuaderno,
mientras sueño tu mirada sobre ellas.

Cansa hablar y aburre callar,
Agota el mundo gritar,
sus miserias reinar
sus sueños agonizar.

Cansa no poder pintar,
los colores que saltan en cada pestañear.
Cansa no encontrar a quien pueda remediar
el suplicio de juntos no caminar.

Quiero pintar el color de nunca olvidar,
el color que no canse y termine en el penar.
¿Será que por mucho querer ya me cansé?


jueves, 14 de febrero de 2013

Y si nos vamos todos

Hoy estaba pensando, mientras me levantaba, si el papa renunció, si el papa se las tomó, ¿Por qué no nos vamos todos?
Es decir, ya fue podría pensar, renunciemos a todo. Vayamos a la mierda y que lo demás nos importe muy poco, porque empezamos a mirarnos a nosotros mismos. No me interesa la religión ahora pero vayámonos todos a la mierda, así no más, sin pensar mucho, viajemos, tomemos, caminemos sin parar. Contemos hasta tres y así, todos juntos, salgamos corriendo, a lo Forrest Gump, hasta que nos cansemos o hasta que encontremos otra cosa mejor que hacer.
Eso sí, nunca pero nunca miraríamos hacia atrás. Sólo pondríamos la vista sobre el horizonte, tan lejano y cercano a la vez, con los compañeros al lado y una botella de agua. ¿Por qué no podríamos hacer algo así? Algunos correrían como velocistas olímpicos, otros trotarían, otros marcharían pero ¡qué lindo!.
Ojalá cada uno pudiese hacer lo que se le cante en el orto, pero todo el tiempo. No solamente, como yo, unos minutos a la mañana cuando te decidís a escribir una pelotudes galopante sobre un tema relacionado con una noticia mientras esperas que vengan a desayunar con vos.
Algún día, quizás, podremos salir todos juntos a correr hasta que nos crezca la barba. Quizás ese día ocurra cuando simplemente nos animemos. Y tengamos el valor, claro está, porque hay que correr bastante tiempo por el camino y eso, lamentablemente, no es para cualquiera.
Salud.

miércoles, 13 de febrero de 2013

Loco

Me estoy empezando a volver loco. Pura paranoia en varios momentos del día, de repente veo personas, veo sueños, te veo y te imagino delante mío con un beso y poco más.
¿Serán deseos imposibles del inconsciente? ¿Qué será?
A veces me ocurre durante el día pero también en las noches, esas noches que estas últimas semanas se volvieron eternas. Si es de día, no hay sonidos. Si es de noche, no hay silencios. Es imposible entender el mensaje si es que algún mensaje tienen estas cosas.
Son personas, que casi nunca reconozco, me parece extrañas. De repente pasan al lado mío, de repente escucho alguna voz, de repente veo sus movimientos, de repente los veo. Me estoy volviendo loco y necesito escapar pero no se si puedo porque tengo miedo que me sigan esas visiones. Esos fantasmas de aquellos que no se quienes son. ¿Qué buscan? ¿Qué quieren decir?
O quizás no sean fantasmas de otras personas, quizás sean (y al fin puedo decirlo) mis propios fantasmas, esos de los que tantos escritores y artistas han hablado. Así que existen de verdad entonces. Me persiguen porque buscan algo seguramente o porque no puedo dejarlos atrás.
En definitiva no me hacen nada pero su presencia me aturde. ¿Será el pasado? ¿El recuerdo? ¿La culpa? ¿Qué será?

martes, 12 de febrero de 2013

Cuando...

Cuando pienso que todo cuanto crece
dura en su perfección un breve instante,
como de la mañana el sol radiante
que, al avanzar la tarde, se oscurece;

cuando miro que todo se envejece
como flor mañanera y rozagante
que pronto se deshoja, agonizante,
y al morir el crepúsculo perece;

se aflige mi alma y por tu suerte llora;
mas todo cuanto pierdes en frescura,
con sus matices el ensueño dora,

y a medida que el tiempo tu hermosura
con implacable saña decolora,
con desquite, mi amor te transfigura.

jueves, 7 de febrero de 2013

Uno es todo

Me he encontrado conmigo mismo en los últimos rincones del abismo del ser.
Allí donde solo las miserias parecen entrar
Pero donde todo parece no poder escapar ni cambiar.
Me he encontrado conmigo mismo y todavía no puedo decir si me gustó,
quizás tampoco pueda decir si solamente fue un sueño o el deseo de un alma cobarde.
Me he encontrado conmigo mismo en las profundidades del ser,
He descubierto que vi una eterna oscuridad de sensaciones que no pueden ser vistas.
En la intimidad del perdón y el rencor no pude ver el horizonte más allá.
Donde no hay diálogo ni llanto ni una cruda cruel verdad.
Me he encontrado conmigo mismo en el abismo del sentir y el estar. Me encontré donde quise hallarme y no donde merecía encontrarme.

domingo, 3 de febrero de 2013

Carta Abierta a todo el mundo

Los momentos y las situaciones de la vida llevan al hombre a expresar lo que siente o piensa, momentos como esos es este. Un momento para expresarse, aclarar puntos, confiar puntos de vista, experiencias, etc.

A quién corresponda o quiera leer:

¡Qué difícil esto de caminar con otros por la vida cuando esos otros no son los que te levantan o ayudan sino que pareciera que quisieran lastimarte o destruirte! Pero eso es bueno saberlo, sirve aunque duela.
A pesar de los que muchos quizás crean, estoy convencido en el fondo que no soy una mala persona. No soy asesino ni he robado en mi vida, siempre he obrado bajo mis ideales y de bien, con onda, con buena intención, desde mi amor hacia las personas y hacia Dios. Por eso creo, dentro de mis ideales mi querido amigo, que lo primero que uno tiene que hacer antes de juzgar es preguntarse por el otro, quién es, de dónde viene, qué le pasa. Solo entendiendo que el otro también es humano, es decir persona, es decir incompleto e imperfecto, uno puede entender que no es una "Basura" (O cualquier insulto que quiera pensar)
Solo se tienen errores y aciertos, derrotas y triunfos, ¿Cuál pesa más amigo? O mejor dicho, ¿Qué cosas pesan más? ¿Las cosas malas o las cosas buenas?
Cuesta mucho y duele mucho cuando uno se siente juzgado, apartado, excluído, simplemente por haber sido categorizado, tildado, simplemente porque a alguien se le ocurrió deducir, sentado o sentada desde su casa, qué te andaba pasando a vos. Duele, campeón, duele mucho.

Todo lo que he hecho en mi vida lo hice con pasión. No puedo ni se hacerlo de otra forma. Es mi punto fuerte que se vuelve mi debilidad, todo lo que hago tiene que ser hecho con pasión,sino no tiene sentido, no vale la pena. Hacer, crear, dibujar, intentar, fracasar, ganar, volver, todo con pasión, movido por el amor que es lo más maravilloso que se inventó. Y se que no soy un experto de la vida pero si se que sin pasión no puedo hacer nada. La historia de la humanidad (Y ni hablar de nuestra historia argentina) demuestra que muchos de sus personajes han sido enormemente contradictorios por haber sido terribles apasionados de sus causas. Y la pasión es una mezcla de sentimientos tan grande que cuando haces algo con pasión, creo yo amigo, las cosas pueden salir bien o mal. Es que cuando uno ama, pone todo, y eso significa poner las miserias de uno, defectos. Sí, es un riesgo pero así es la pasión. Salen flotando las cosas buenas y las cosas malas. No me arrepiento mi amigo del alma, porque solo así se puede vivir. Y el que solo ve lo malo simplemente que se pudra dirá alguno. No me arrepiento de nada y está bien, lo que se perdió se perdió, y los que perdí por no haber entendido ellos esto de mí y bueno, un dolor más para el alma.

Creo que el amor es lo más maravilloso que hay pero también creo que no hay que subestimarlo. Amar puede significar que duela...y mucho. Y tampoco creo que no se merece ser despreciado, ¿No es acaso cierto eso de que el amor no pasará jamás? Sin embargo... No hay que banalizarlo con cosas materiales o tontas. Una bronca no puede agotar el amor, un capricho tampoco. No hay que inventar cosas raras para caracterizarlo ni darle un sentido que no tiene y nunca tendrá. El amor no puede ser resumido a cumplir con una fecha o jurarle a una persona estar toda la vida con ella. No es así, el amor debería ser compañía, amistad, sinceridad, entendimiento, caricia y perdón. El amor no puede ser solamente poner una condición, un contrato que se debe mantener. El amor es entrega señores, y sino una mierda.

Y no hay que ser cruel amigo mío. No puede ser que una pareja solo sea una serie de requisitos a cumplir, no puede ser. ¡No puede ser! Puedo golpearte, insultarte, abandonarte, mentirte, menospreciarte, puedo incluso arruinar cada instante de tu vida, pero mientras siga durmiendo solamente con vos no pasa nada, todo lo de más es perdonable. Mierda, mierda y más mierda. ¿El amor no perdona? El amor no debería llevar a una venganza o a ver quien lastima más a quien. El amor, como dije, debería ser compañía y amistad. ¿Vale que un error sea pagado por el abandono de la otra persona? Pero eso sí, vos quizás soportaste todo por mucho tiempo y la "remaste", como dicen, durante meses. Pero eso no importa, porque en definitiva el del error sos vos y hasta la opinión pública va a condenarte. Y obviamente, nadie vendrá primero a preguntarte qué sentis.

Tené cuidado amigo porque siempre tendrás la culpa, el error será siempre tuyo. Y al rededor tuyo habrá persona que estarán con vos y entenderán que no es así, pero serán tapadas por toda esa multitud hablando y hablando de vos.

Y cuidado Mordisquito (Perdón, un gusto que me doy), porque cuando vos hables de amistad y unión ellos solo se reirán y se enojaran con vos. Pero cuando vos expongas una de tus contradicciones o tengas un bajón, ellos sí hablarán de amistad y hablarán de unión. Entonces siempre estarás a contramano. Y  vos siempre querrás arreglar las cosas, dar los primeros pasos, y algunas más, sólo para que te sigan diciendo sus opiniones, sus deducciones, sus dichos, los cuales ya sabrás porque ya te los habrán dicho (Ellos mismos o terceros)

Pero bueno las cosas como son, y vos como yo, somos como somos. Duele sentirte solo o abandonado pero sabes que algo tenés que aprender. Algo en la próxima no se repetirá.

Y sabes que no sos popular porque nunca lo fuiste y nunca lo serás. Pero sabes que la mala fama que tenés es construida, por algunos que hablaron de vos, que dijeron cosas de vos, que a pesar de decir ser todo lo contrario solo alimentaron el comentario, la chusma, el inventario de defectos y errores. Y nunca, pero nunca, alimentaron las ganas de conocer a los otros, por más de que sea esa, mi amigo, su función.
Pero ojo, sos libre para hablar, decir, divulgar, expresar, deducir, sacar conclusiones, difamar, lo que quieras sobre mí. Pero si alguna vez criticaste eso en mí porque supuestamente lo hacía (Y no me interesa ahora ponerme a pensar si hice o no) no deberías hacerlo. Criticar en mi lo que vos haces. Cuidado, precaución, te puede salir mal.

La invisibilidad de tus obras es hermosa pero también agota. Ya no alcanza eso de "hacer las cosas para los ojos de Dios y no para los ojos de los hombres" Ya no alcanza, ya no sirve, simplemente se cagaron en vos, llenándose de palabras la boca que hoy solo pueden escribir en oraciones a anda saber qué santo de turno o alguno que simplemente alabe el caretaje.

Se que siempre tuve códigos porque los defiendo a muerte. Mis oídos se los ofrezco a todo el mundo aunque me rechaces una y otra vez. Pero duelen que no tengan códigos con uno. Es simplemente un "¿Cómo estas?" "¿Estas bien?" de vez en cuando, no viene mal. Eso antes se llamaba amistad, preocuparse por el otro y no ser partidiario, elegir un bando...

Gracias hermano del alma a través de estas primeras letras abiertas a todo el mundo, fruto de una convención conmigo mismo, que revolvió ideas, valores, códigos, principios, dolores y algo más.
Gracias por leer e imagino, querer entender, seas de aquellos que solo inventaron, dedujeron, sacaron conclusiones, o de aquellos que fielmente, infaltables, siempre caminan al lado mio (De la manera buena y linda)

miércoles, 9 de enero de 2013

No entiendo

Alguna vez les pasó que el lugar que más amaban se convertía en un infierno. Que el lugar más maravilloso se convertía en la carga más pesada. Que la personas más hermosa se convertía en la más desconocida.
No entiendo, te juro que no entiendo. ¿Por qué no elegir hablar? ¿Por qué elegir ese camino? Destruirme y destruirnos de esa manera. La personas más simple y mas tierna de este planeta de repente convertida en la más cruel.
No entiendo qué pasó, tenía que haber sido el lugar del reencuentro, el lugar en donde todo esté bien. Y sin embargo todo estuvo mal. Salió todo mal.
Me dejaste solo, me abandonaste, ni un "Hola, ¿Cómo estas?" ni nada. En el lugar que más amaba, pero también que más sufría te convertiste y se convirtieron en personas que nunca podré amar. ¿Qué pasó? ¿Tanto odio despierto? ¿Soy así?
¿Qué pasó Dios, qué pasó?
Ni ganas de llorar, ni ganas de odiar, ni ganas de respirar. No se que me pasa, solo quiero que pase el tiempo. Que todo se vuelva una anécdota. Que pase como en las películas, una placa negra que diga "5 años después" y ya está todo bien. Ya rehice mi vida, una mujer soñada, una vida distinta, sueños realizados. Todo en cuestión de segundos, pero la verdad no creo que eso pase, no creo que sea como en las películas. A lo sumo, el triste final.
Te vuelvo a jurar que no entiendo nada, que no entiendo que pasa ni que pasó. Solo se que ayer estaba en una clínica con la presión vaya uno a saber en qué profundidad y sin nadie que me preguntara "¿Estas bien?" "No te preocupes, yo te acompaño, te amo"
Solo escuché la voz de la doctora, lapidante: "¿Con lo mal que te sentías, nadie se dio cuenta lo que te pasaba?"